Η συνομιλία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη με τον Ιωσήφ Πέκιο. Tου Φάνη Μαλκίδη

Μετά από ένα ταξίδι πενήντα ημερών, φθάνει στην (τότε) πρωτεύουσα της Ελλάδος, το Ναύπλιο, του οποίου την περιγραφή χάνει με τα πιο μελανά χρώματα: «δρόμοι στενοί, σπίτια καταρρέοντα, ατμόσφαιρα βαρεία και πλημμυρισμένη από βρωμεράς αναθυμιάσεις, καταθλίβουν τον ταξιδιώτην. Τα σκουπίδια είναι τόσα, ώστε θα ήτο ηράκλειον ἐργον η μετακίνησίς των. Αυτή είνε μία από τας αιτίας δια τας οποίας εκυριάρχησε κατά το παρελθόν έτος επιδημικός πυρετός σχεδόν θανατηφόρος...».

Μετά από προσπάθειες αρκετών ημερών, ο Πέκιο κατάφερε να συναντήσει τον Θ. Κολοκοτρώνη στην φυλακή του. Τον βρήκε ανάμεσα σε δέκα άλλους συντρόφους του και φρουρούμενο από αρκετούς στρατιώτες οι οποίοι έδειχναν προς τον στρατηγόν βαθύτατον σεβασμόν. Γράφει ο Πέκιο: «αχτένιστα και άσπρα τα μαλλιά του έπιπταν εις αμφοτέρους τους ώμους του και ανακατεύοντο μπροστά με την άτακτον γενειάδα, την οποίαν μετά την αιχμαλωσίαν του είχεν αφήσει να αυξήση εις ένδειξιν πένθους και εκδικήσεως. Η μορφή του είναι άξεστος, ρωμαλέα. Τα μάτια του γεμάτα φωτιάν, το πολεμικόν και άγριον πρόσωπόν του ωμοίαζε με γέρικον απότομον βράχον».

Ο απόρρητος Φάκελος Ντέϊφους στο διαδίκτυο

Η δικογραφία της υπόθεσης Ντέϊφους πλέον βρίσκεται στο διαδίκτυο. Ο απόρρητος φάκελος που χρησιμοποιήθηκε για την καταδίκη του Γάλλου αξιωματικού. 

Ο λοχαγός Αλφρεντ Ντρέιφους πέθανε δικαιωμένος στο Παρίσι στις 12 Ιουλίου του 1935, σε ηλικία 75 ετών, 29 χρόνια μετά από την λυτρωτική αθώωσή του.

Ολόκληρος ο απόρρητος στρατιωτικός φάκελος που χρησιμοποιήθηκε προκειμένου να καταδικαστεί - αν και αθώος - ο Γάλλος αξιωματικός του στρατού Αλφρεντ Ντρέιφουςδήθεν για «κατασκοπεία υπέρ της Γερμανίας», αποχαρακτηρίστηκε μετά από έναν και πλέον αιώνα κι αναρτήθηκε στο Διαδίκτυο από την Διεύθυνση Ιστορίας του γαλλικού υπουργείου Άμυνας. Η πρωτοβουλία αποσκοπεί όχι μόνο να αποκαταστήσει την ιστορική αλήθεια για έναν συκοφαντημένο άνθρωπο, αλλά και να ξεσκεπάσει τις σκοτεινές μεθόδους της κατασκευής ενόχων και της ρατσιστικής προπαγάνδας.

 ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ  (1938- 1957)

 [...]"Παλιοί συμμαθηταί,

Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας, 

κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, 

κάποιος που μπορεί να μη τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό. 

Μην κλάψετε στον τάφο του, 

Δεν κάνει να τον κλαίτε. 

Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. 

Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ ¨

Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης- Μάρτυρας του αγώνα των ελληνοκυπρίων για την αποτίναξη του αγγλικού ζυγού και την Ένωση της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα, γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1938 στο χωριό Τσάδα, της επαρχίας Πάφου. Μπήκε νωρίς στον αγώνα, από τα μαθητικά του χρόνια κιόλας. Το 1953, σε ηλικία 15 ετών, κατεβάζει και τεμαχίζει την αγγλική σημαία στο Κολέγιο της Πάφου, κατά την ημέρα στέψης της Βασίλισσας Ελισάβετ στο Λονδίνο. Δύο χρόνια αργότερα, συλλαμβάνεται ως μέλος της νεολαίας της ΕΟΚΑ, επειδή συμμετείχε σε παράνομη πορεία.

Η πόλη κάτω από τη Θεσσαλονίκη

1.000 από τα 10.000 ευρήματα του μετρό παίρνουν το δρόμο για τον Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης και το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού.
Η «Πόλη κάτω από την πόλη» έχει μυριάδες μικρά και μεγάλα μυστικά και θαυμαστές ιστορίες. Αν έρθουν στο φως, προσελκύουν και ευφραίνουν κόσμο.
Αυτό θα γίνει μέσα στην επόμενη χρονιά και στη Θεσσαλονίκη, όπου οι αρχαίες γειτονιές που ανασκάφηκαν κατά τη διάρκεια των εργασιών του μετρό θα «μιλήσουν».
Οι καλύτεροι μάρτυρες όταν έχουν φύγει οι άνθρωποι είναι, πλέον, τα έργα των χεριών τους, κινητά και ακίνητα. Κάποια, τα δεύτερα, θα πάνε στο στρατόπεδο Παύλου Μελά, ανεξαρτήτως του τι θα γίνει τελικά με το βυζαντινό σταυροδρόμι στον σταθμό Βενιζέλου. Τα κινητά, που ξεπερνούν τις εκατό χιλιάδες, θα έχουν τον χώρο τους σε κάποιο κτίριο του στρατοπέδου, όπου θα λειτουργούν επισκέψιμες αρχαιολογικές αποθήκες.
Αυτό το σχέδιο θέλει χρόνο ώσπου να υλοποιηθεί. Οι αρμόδιες εφορείες προϊστορικών – κλασικών και βυζαντινών αρχαιοτήτων, οι οποίες σκάβουν τόσα χρόνια σε όλο το μήκος του άξονα του μετρό, ετοιμάζουν μέσα στο 2014 μια μεγάλη περιοδική έκθεση με δύο σκέλη. Το ένα θα φιλοξενηθεί στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης και το άλλο στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού.

Cendari Summer School 2013

O οργανισμός CENDARI-  Ευρωπαϊκή συνεργασία ψηφιακών αρχείων, δέχεται αιτήσεις για συμμετοχή στο πρώτο Summer School που διοργανώνεται με θέμα Historical Sources and Transnational Approaches to European History.

Υποτροφίες απο το China Scholarship Council (CSC) της Κυβέρνησης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας

Το συμβούλιο παρχής υποτροφίων της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας παρέχει ΜΙΑ (1) μεταπτυχιακή υποτροφία επιπέδου μάστερ, σε πολίτη της Κυπριακής Δημοκρατίας για τη φοίτησή του στην Κίνα κατά το ακαδημαϊκό έτος 1013- 1014.

Ο αντιναύαρχος Περικλής Ιωαννίδης υπογράφει το πρωτόκολλο παράδοσης των Δωδεκανήσων.

Η επίσημη τελετή της ενσωμάτωσης των Δωδεκανήσων                (7 Μαρτίου) 

Τα Δωδεκάνησα (για την ακρίβεια είναι 14) ήταν από αρχαιοτάτων χρόνων δεμένα με τις τύχες του Ελληνισμού. Εν τούτοις, μόλις το 1947 ενσωματώθηκαν στο ελληνικό κράτος.
Εξαιτίας της γεωγραφικής τους θέσης δέχθηκαν καταστρεπτικές επιδρομές από τους Πέρσες, τους Σαρακηνούς, τους Βενετούς, τους Γενουάτες, τους Σταυροφόρους και τους Τούρκους (Σελτζούκους και Οθωμανούς). Από το 1309 περιήλθαν στην εξουσία των Ιωαννιτών Ιπποτών και έμειναν υπό την κυριαρχία τους έως το 1522, οπότε καταλήφθηκαν από τους Οθωμανούς. Με την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 1821, τα Δωδεκάνησα επαναστάτησαν, αλλά το 1830 επιστράφηκαν μαζί με τη Σάμο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, με αντάλλαγμα την Εύβοια, η οποία ενσωματώθηκε στο ελεύθερο ελληνικό κράτος.
Η κατάληψη των Δωδεκανήσων από τους Ιταλούς το 1912 αναπτέρωσε τις ελπίδες των κατοίκων τους ότι σύντομα τα νησιά θα ενταχθούν στον εθνικό κορμό. Πράγματι, με τη συνθήκη των Σεβρών (1920) τα Δωδεκάνησα παραχωρούνταν στην Ελλάδα, με εξαίρεση τη Ρόδο, που θα παρέμενε για ένα διάστημα υπό ιταλική διοίκηση. Όμως, η ατυχής έκβαση της μικρασιατικής εκστρατείας έδωσε την ευκαιρία στους Ιταλούς να υπαναχωρήσουν και με την άνοδο του Μουσολίνι προσπάθησαν να τα ¨εξιταλίσουν¨. Μετά τη συνθηκολόγηση των Ιταλών (1943), κύριοι των Δωδεκανήσων έγιναν οι Γερμανοί και μετά την παράδοση της Χιτλερικής Γερμανίας (Μάιος 1945), η Μεγάλη Βρετανία.
Ήταν η χρυσή ευκαιρία για την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στο ελληνικό κράτος, την οποία η ελληνική διπλωματία δεν έπρεπε να αφήσει να πάει χαμένη. Ήταν απαίτηση του ελληνικού λαού και είχε χυθεί άφθονο ελληνικό αίμα για την εκδίωξη των Γερμανών από τα Δωδεκάνησα. Το θέμα θα λυνόταν οριστικά από τη Διάσκεψη Ειρήνης των νικητριών δυνάμεων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, που θα συνερχόταν στο Παρίσι.